Sarajevo is niet alleen van ons de meest favoriete bestemming in Europa, maar ook van onze reizigers. Elke reiziger die er is geweest keert er nog minimaal één keer weer terug. Niet gek ook gezien de veelzijdigheid van deze bijzondere bestemming. Naast de gastvrijheid van de locals, die ons keer op keer fantastisch ontvangen, is er binnen en buiten de stad ongelooflijk veel te ontdekken. De Bosnische hoofdstad voelt keer op keer als thuiskomen.
Dat gold zeker ook voor Nick. Een van onze meest fervente reizigers kwam graag met Away Days in Sarajevo. Ook deze editie zou hij weer van de partij zijn. Echter tot groot verdriet koos hij enkele maanden geleden voor een hele andere reis, zijn allerlaatste. Voor ons meer dan genoeg reden om hem dit weekend bij ons te dragen en een eerbetoon te geven.
Sarajevo Derby op vrijdag
Dat ook op de Balkan tegenwoordig soms de commercie van de televisie bepalend is, blijkt maar weer eens. Helaas ging de voetbalbond er in mee om de meest intense pot voetbal van het land op vrijdagavond te laten afwerken. De logica erachter is ver te zoeken.
Dat zorgde direct voor een uitdaging. De helft van de groep zou pas om 18.30 uur op Sarajevo Airport landen, waar de derby om 20.00 uur aftrapte. Met een doorgaans vlotte doorstroom op de luchthaven moet je binnen een half uur in de auto richting het stadion zitten. Niet ideaal maar toch zeker op tijd voor de wedstrijd.
Je moet dan wel de medewerking van de vliegmaatschappij hebben. De piloot van WizzAir durfde echter niet op tijd te vertrekken wegens noodweer boven Duitsland. Zijn collega die naar Sofia moest (redelijk zelfde vlieg richting) durfde dat wel. Onze held koos ervoor om iedereen twee uur langer in het vliegtuig aan de gate te laten zitten. Conclusie, minimaal de eerste helft van de derby zou niet bijgewoond kunnen worden.
Echter zijn we niet voor één gat te vangen. Twee taxi’s stonden voor de luchthaven in de startblokken om de reizigers rechtstreeks bij het stadion te droppen. De taxi’s reden vervolgens met de bagage door naar het hotel om die alvast voor ons daar af te geven. En zo geschiedde dat binnen 45 minuten na de landing de groep in het stadion was om zich bij de rest te voegen. Ook bleek dat – op een rode kaart na, mooie choreo van de Manijaci en een flinke pyro in het uitvak – ze niets gemist hadden.
Spektakel in de tweede helft
Al vroeg in de tweede helft kwam de derby pas echt tot leven. Een penalty. Helaas wel voor de bezoekers. Op het oog wel erg makkelijk gegeven op appèl van spelers. Wij kijken natuurlijk wel door een plavi (blauwe) bril. Zo stond Zeljo ineens met een man meer tegen een achterstand aan te kijken. Uit alle macht probeerde de thuisploeg een gelijkmaker te forceren, maar liep zich stuk op de defensie van FK Sarajevo wat soms gevaarlijk counterde.
Na een kwartier pakte de Manijaci, harde kern FK Zeljeznicar, nog eens flink uit. Een vuurzee aan gele en rode fakkels kleurde de Holy South tribune. Het gezang van de duizenden zwelt nog verder aan. Ze begrijpen dat hun spelers die steun heel hard nodig hebben. Maar waar we hoor op de gelijkmaker, valt uit een venijnige counter de 0-2. Het al zeer luidruchtige uitvak ontploft andermaal. De wedstrijd lijkt gespeeld.
Even lijkt het geloof helemaal weg te zijn, maar dan wordt de strijd weer vol aangegaan. Zeljo heeft de druk er vol op staan in de laatste fase van de wedstrijd. De beloning valt twee minuten voor tijd als de bal uit een corner snoeihard wordt binnen gekopt. Het kan nog! Je voelt de adrenaline door het stadion gaan. Helemaal als er 6 minuten extra tijd bijkomen. Hajdi Plavi!
FK Sarajevo gooit eveneens alles in de strijd. Spelers traineren, faken blessures en rekken tijd. Uit alle macht wordt het doel verdedigd. Dan een overtreding op nog een aardige afstand van de goal. Het stadion houdt de adem in. Het is inmiddels de 96e minuut. Waar iedereen rekening houdt met een voorzet, wordt de bal rechtstreeks in de korte hoek geschoten. GOAL! De gelijkmaker die voelt als overwinning. Het stadion wordt he-le-maal gek en wij doen mee. Een cadeautje van Nick, geboren in 1996, in minuut 96?
Sarajevo en omgeving
Het voordeel van een derby op vrijdagavond is dat het hele weekend de tijd hebt om de stad en de omgeving te ontdekken. Voor de meesten is Old Town inmiddels bekend terrein, dus zochten we het ditmaal wat verder weg. Uiteraard wel even langs de Olympische Bobsleebaan om nog even stil te staan bij het overlijden van Nick. Het kleurrijke kunstwerk vol graffiti paste wat dat betreft uitstekend bij zijn karakter.
Vervolgens reden we de bergen van het Kanton Sarajevo in om te genieten van mooie vergezichten en prachtige ruwe natuur. Uiteindelijk kwamen we uit in een klein bergdorpje
Op de weg terug stoppen we bij de Olympische Skischans, die net als de bobsleebaan het vervallen toonbeeld is van sportieve glorietijden in 1984. Niet ver daar vandaan ligt Hotel Igman. Wat ooit een luxueus hotel was, is nu niets meer dan een betonnen geraamte vol graffiti. Dit stukje urbex zal niet lang meer bestaan, want de ontwikkelaar heeft het opgekocht en zal de komende jaren veranderen in iets spiksplinternieuw.
Wonder der natuur
Soms denk je wel eens, het idee klonk veel leuker dan de uitvoering. Dat hadden we toen we al hijgend en puffend de wandeling bergopwaarts terug naar de auto moesten maken. Zeker na een avondje stappen met de nodige alcoholische versnaperingen was het in 27 graden best afzien.
Even daarvoor hadden we na een hike vooral bergafwaarts het natuurschoon van de Skakavac-waterval mogen aanschouwen. Het ligt verscholen in een prachtige bergomgeving. Maar waar je eerst naar beneden gaat moet je doorgaans ook weer terug omhoog. Een slopende wandeling, maar die was het meer dan waard. Na de nodige middagdutjes was iedereen weer helemaal het ventje om de laatste avond met elkaar door te brengen in Old Town.
Het werd een avond vol voetbalanekdotes onder het genot van een lekker koud biertje. De perfecte afsluiter van wederom een fenomenale Sarajevo-trip met een traan! Reizigers bedankt!
In memoriam: Nick Tempels (1996 – 2022)
